Obywatele honorowi

Nadanie zaszczytnego tytułu Honorowego Obywatela wiązało się z podjęciem przez Radę Miejską w Wołominie stosownej uchwały oraz wręczeniem dyplomu. Sporządzano go na ozdobnym papierze, dekorowano ręcznie wykonanymi rysunkami. Po tekście podkreślającym zasługi wyróżnionego, umieszczano podpisy burmistrza i radnych miejskich. Dyplom wręczano na specjalnie przygotowanej uroczystości w mieście, lub delegacja Rady Miejskiej udawała się do uhonorowanego i przekazywała mu dyplom.

Udokumentowane są trzy akty nadania Honorowego Obywatelstwa Wołomina w niepodległej Polsce.

W kwietniu 1924 r. Rada Miasta Wołomin podjęła uchwałę o nadaniu tytułu Honorowego Obywatela Miasta Wołomin Marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu (1867-1935), który uosabiał nadzieje Polaków na odzyskanie niepodległości. Na mocy dekretu Naczelnika Państwa z 4 lutego 1919 r., ustalającego nowy podział administracyjny kraju, osada miejska Wołomin została zaliczona do miast.

W grudniu 1929 r. Rada Miasta Wołomina nadała Honorowe Obywatelstwo Miasta Henrykowi Konstantemu Wojciechowskiemu (1851-1934), który uważany jest za założyciela miasta. Zachował się ten oryginalny, niezwykły dyplom wykonany na kremowym kartonie, ozdobiony rysunkami: orła w koronie z krzyżem i herbem Wojciechowskich – Jelita oraz stylizowanymi błękitnymi motywami kwiatowymi. Na pomarańczowym tle czarnym i złotym tuszem wypisany jest adres: “…w uznaniu zasług na niwie społecznej oraz przyczynienia się w wielkiej mierze do rozwoju miasta…”. Obok pieczęci Magistratu Miasta Wołomina znajdują się podpisy: burmistrza Kazimierza Majerskiego i ławników miejskich.

W czerwcu 1931 r. delegacja Miasta Wołomina udała się do Warszawy i wręczyła dyplom Honorowego Obywatela Wołomina Władysławowi Korsakowi (1890-1949), ówczesnemu wiceministrowi spraw wewnętrznych. Dzisiaj tylko najstarsi mieszkańcy Wołomina pamiętają kim był Władysław Korsak i dlaczego jego imieniem nazwano niewielką uliczkę łączącą obecnie ulicę Sportową z ulicą Wilsona. Nazwę tę uchwaliła Rada Miejska w Wołominie na posiedzeniu 8 marca 1931 r., honorując w ten sposób pierwszego w niepodległej Polsce starostę Powiatu Radzymińskiego.

Władysław Korsak urodził się 23 grudnia w Sławucie na Wołyniu. Uczył się najpierw w gimnazjum realnym w Równem, a potem studiował w Instytucie Leśnym oraz Instytucie Politechnicznym w Kijowie. Za działalność rewolucyjną (od 1918 r. należał do PPS Frakcji Rewolucyjnej) został aresztowany w 1913 r. i, po odbyciu więzienia, deportowany do Witebska.

W 1917 r. znów przyjechał do Kijowa, gdzie pracował w instytucjach polskich przy Centralnej Radzie Ukraińskiej.

Do Polski powrócił w 1918 r. Wstąpił do służby w administracji państwowej. 15 stycznia 1919 r. objął stanowisko starosty w Radzyminie. Od lutego 1921 r. był naczelnikiem wydziału samorządowego w Urzędzie Wojewódzkim Warszawskim, a od 1926 r. kolejno ? wicewojewodą warszawskim, wojewodą stanisławowskim i wojewodą kieleckim. W 1930 r. podjął pracę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, jako dyrektor departamentu samorządowego, a później podsekretarz stanu. Podlegały mu sprawy samorządowe. Za jego urzędowania, w 1933 r., została uchwalona ustawa, tzw. unifikacyjna, o zmianie ustroju samorządu terytorialnego.

W okresie międzywojennym Władysław Korsak był w Warszawie także prezesem Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej, członkiem zarządu Polskiego Banku Komunalnego i członkiem rady nadzorczej Banku Gospodarstwa Krajowego.

W 1939 r. wyjechał z kraju. Od 1941 r. mieszkał w Stanach Zjednoczonych. Na emigracji pracował m. in. w organizacjach pomocy uchodźcom. Zmarł 30 grudnia 1949 r., w wieku 59 lat.

Był odznaczony Orderem Polonia Restituta III kl. oraz Krzyżem Niepodległości.

Bibliografia:

1. PSB; Poczet wojewodów kieleckich 1919-1939; Kalendarium Wołomina do 1939 r.

Marzena Kubacz

Marzena Kubacz

www.muzeumnalkowskich.pl