Nawa główna

Wchodząc do kościoła przez wielkie drzwi oszklone, zdobne w szyby kolorowe z artystycznem malowidłem w ogniu wypalanem śśw. Piotra i Pawła, spotykamy kruchtę a nad nią chór kościelny z organem nowej konstrukcyi systemu “stożkowego” o 16 głosach z dwiema klawiaturami manualnemi i pedałem. Nawa środkowa przedzielona od naw bocznych ośmioma filarami o pilastrach i złoconych kapitelach. Pomiędzy 3 i 4 filarem umieszczone są ławki, z czasów fundacyi kościoła, łatwo dające się zamienić w konfesyonały.

Sklepienie ma beczkowe malowane freskami, wyobrażające różne ustępy ze Starego Zakonu, do dzisiaj jeszcze zachowało się w nich dużo świeżości i wdzięku, cechujących rękę biegłego mistrza. Ściany filarów głównej nawy i presbiterium są obłożone “stiukiem”. W środkowej nawie na żelaznej linie zawieszony olbrzymi żyrandol, artystycznej roboty, bronzowy w ogniu złocony o 60 promieniach w stylu Ludwika XIV.

W końcu nawy, przy presbiterium, z prawej strony znajduje się ambona, snycerskiej roboty na perłowo malowana, przyozdobiona pozłacanemi płaskorzeźbami, mająca sklepienie, pięknej struktury, podtrzymywane przez dwóch aniołów; z lewej strony chrzcielnica naśladująca ambonę, o rozmiarach i wykończeniu jak pierwsza; różnią się na nich tylko płaskorzeźby i tak na pierwszej jedna z płaskorzeźb przedstawia “kazanie na górze” na drugiej zaś – “chrzest Chrystusa Pana w Jordanie”. Na pierwsze spojrzenie tem tylko można odróżnić ambonę od chrzcielnicy. Ta urządzona jest w ten sposób, że zakończenie ma ruchome, a na niem naczynie do wody używanej przy chrzcie św., wyciąga się na żelaznych prętach. Podobieństwo jednej z drugą utworzyło podanie, że są dwie ambony, z których OO. Jezuici odbywali publicznie dysputy religijne.

Po obydwóch stronach nawy znajdują się dwie kondygnacje stylowych okien. Górne są oddzielone od niżej umieszczonych okien szerokim gzymsem; dolne, obecnie zamurowane, dawały światło na korytarze klasztorne. Posadzka była drewniana w kwadrat układana; w 1888 r. zamieniono na cementową w małe kwadraty.

Kościół parafialny Świętej Trójcy w Kobyłce pod Warszawą
przez Ks. Marcelego Weissa
z ilustracjami
1901

Marceli Weiss

Dziekan i proboszcz parafii pw. św. Mikołaja w Lubieniu (pow. Włodawa), b. proboszcz parafii pw. św. Aleksego w Oleksinie (ok. 1926), pw. św. Idziego w Inowłodzu, Kaski (ok. 1914), b. wikariusz parafii pw. Świętej Trójcy w Kobyłce (1901‑2).