KWATERA A
Grób rodziny Korolkiewiczów jest miejscem spoczynku siedemnastu członków tej rodziny. Są w nim chowani już trzeci wiek. Pierwsza była Zosia (1886-1891). Kolejne osoby to: Józef (1838-1909), doktor medycyny, powstaniec styczniowy, zesłaniec syberyjski, właściciel majątku Nowa Wieś koło Kobyłki, drugi na liście fundatorów pomnika Adama Mickiewicza w Warszawie; Olgierd (1873-1924), syn Józefa, inżynier rolnik, społecznik, założyciel kilkunastu szkół elementarnych w gminie Ręczaje, średniej szkoły rolniczej w Radzyminie i kółka rolniczego w Kobyłce; Vlastimila z d. Vycpálek (1879-1970), Czeszka, córka Josefa Vycpálka, filologa, muzykologa i kompozytora, żona Olgierda, z którym miała czworo dzieci (wszystkie pochowane z rodzicami). Zbigniew (1900-1977), organizator łowiectwa polskiego, doktor praw i ekonomista, zarządca dóbr Branickich, ostatnich właścicieli Wilanowa; Józef (1902-1988), artysta malarz, najmłodszy uczeń Wojciecha Kossaka, solista Opery Warszawskiej, lekkoatleta – m.in. rekordzista Polski na 200 m, ochotnik w wojnie 1920 r., autor plakatów, medali, gobelinów, znaczków pocztowych, ilustrator książek; Maria (1905-1995), w czasie II wojny światowej pracując w niemieckim biurze organizowała sabotaż; Andrzej (1916-1998), prawnik. W grobowcu spoczęły żony trzech braci Korolkiewiczów i ich potomkowie.
KWATERA A1
Stanisław Antoni Supeł (1933-2001) Nauczyciel matematyki i biologii, wicedyrektor Szkoły Podstawowej nr 2 w Wołominie (1976-1982). Władysława Supeł z d. Koc (1932-2010). Nauczycielka i wychowawczyni w świetlicy w Szkole Podstawowej nr 3 w Wołominie.
KWATERA A2
Klaudiusz Rzepkowski (1901-1959) Artysta malarz. Uczył rysunku i malarstwa w publicznych szkołach powszechnych w Wołominie i Kobyłce. Jego obrazy znajdują się m.in. w Muzeum Archidiecezji Warszawskiej.
KWATERA A3
Tadeusz Walasek (1936-2011). Bokser, siedmiokrotny mistrz Polski, mistrz Europy (Belgrad 1961), medalista olimpijski (srebro – Rzym 1960, brąz – Tokio 1964). Po zakończeniu kariery sportowej trener i wychowawca młodzieży.
KWATERA B3
Edmund Leonard Kowalski (1903-1980). Prawnik, adwokat, harcerz (1916-1922) – drużynowy 9 Mazowieckiej Drużyny Harcerskiej im. Władysława Łokietka w Wołominie, żołnierz AK, aresztowany przez NKWD, wywieziony do Związku Sowieckiego. Do kraju wrócił w 1947 r. Upamiętniony na tablicy „W hołdzie ofiarom represji stalinowskich”, umieszczonej na budynku, w którym był Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa (ul. Henryka Sienkiewicza 1). Działacz społeczny. Członek KS „Huragan”.
KWATERA B2
Kacper Szatybełko (1915-1992). Doktor medycyny. Wiele lat pracował w Przychodni Kolejowej w Wołominie i w tutejszym Szpitalu Powiatowym.
Piotr Feliks Sztompka (1904-1978) Architekt. Projektant budynków mieszkalnych, obiektów sportowych i zakładów przemysłowych. Wiceprezes Zarządu Budowy Pomnika „Obrońcom Ojczyzny 1920 Roku” w Wołominie. Właściciel przedsiębiorstwa budowlanego „F. Sztompka i S-ka z o.o.”.
Feliks Szturo (1922-1999). Nauczyciel geografii. W czasie II wojny światowej żołnierz 6 Samodzielnej Brygady Partyzanckiej AK Wilno. Mieszkaniec Wołomina (od 1951), później Kobyłki. Po siedmiu latach pracy w szkołach podstawowych przeniesiony do szkolnictwa ponadpodstawowego, m.in. dyrektor Zespołu Szkół Ekonomicznych w Wołominie. W szkolnictwie ponad czterdzieści lat. Pochowany z żoną Zofią z d. Zglenicką (1928-2008) i młodszym synem Grzegorzem (1953-2015). Oboje byli nauczycielami.
W grobie rodzinnym Moczulskich spoczywają m.in:
Józef (1912-2000). W dzieciństwie mieszkaniec Wołomina. Absolwent Publicznej Szkoły Powszechnej nr 1 (1926), członek 9 Drużyny Harcerskiej im Władysława Łokietka w Wołominie. W latach dwudziestych i trzydziestych zawodnik KS „Huragan” (lekkoatletyka, siatkówka, piłka nożna – bramkarz w okresie największych sukcesów drużyny). Po przeprowadzce do Kobyłki nadal czynnie uczestniczył w działalności organizacji wołomińskich (harcerstwo, sport).
Marian (1919-1962) Kupiec. Po 1945 r. prezes Zrzeszenia Prywatnego Handlu i Usług w Wołominie.
Kacper (1886-1963) Farmaceuta, ojciec Józefa i Mariana. Absolwent wydziału farmacji Uniwersytetu św. Włodzimierza w Kijowie (1907). Służył w szeregach I Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. W 1919 r. zamieszkał z rodziną w Wołominie (właściciel domu na ul. Duczkowskiej). W 1923 r. Moczulscy przeprowadzili się do Kobyłki. Na emeryturę odszedł jako kierownik punktu aptecznego nr 64 przy stacji kolejowej w Wołominie.
KWATERA B5
Prawosławni grzebani na cmentarzu w Kobyłce przed rewolucją bolszewicką byli najprawdopodobniej pracownikami władz zaborczych i członkami ich rodzin. Później zamieszkało w Wołominie wielu Rosjan, którzy uciekając przed bolszewikami tu znaleźli swoje miejsce. Powstała nieduża diaspora. Niestety groby, którymi od lat nikt się nie opiekuje, są likwidowane. Zachowały się już nieliczne. Niektóre wyróżniają charakterystyczne krzyże prawosławne.
Stefan Sereda żył lat 59, zm. 2 XII 1933, dyrygent chóru prawosławnego.
Michalczonok Awraamij (1870-1938) / Antonina z d. Mikosza (1881-1939). Na poddaszu ich domu na ul. Tramwajowej (dziś Józefa Piłsudskiego) mieściła się pierwsza cerkiew w Wołominie.
Napis na płycie nagrobnej informuje: Tu spoczywają w Bogu / kochające się za życia siostry / jedyne dwie córki / art. mal. Franciszka de Lampi / Aniela Bolewska / Amalja Dymowska / I voto Schrőder / ur. w Warszawie / 20 kwietnia 1843 r. / 31 lipca 1846 r. / zm. w Wołominie / 1 lutego 1921 r. / 12 maja 1921 r. / Spokój ich duszom.
Ojciec sióstr, Franciszek de Lampi (1782-1852) pochodził z włoskiej rodziny artystycznej osiadłej w Austrii. Był synem i bratem malarzy. W 1815 r. zamieszkał w Warszawie. Malował pejzaże, a także portrety, m.in. matki Juliusza Słowackiego. Jego uczniem był Piotr Michałowski (1800-1855). Dlaczego i kiedy siostry znalazły się w Wołominie?
Zachariasz Frank (1890-1957) Doktor medycyny. Studia ukończył w Szwajcarii. Uczestnik wojny 1920 r. W 1922 r. zamieszkał w Wołominie. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 r. W czasie okupacji niemieckiej zamknięty w wołomińskim getcie, skąd wykradał się nocami, by pomagać chorym. Po ucieczce z getta ukrywał się pod przybranym nazwiskiem. Przeżył dzięki pomocy m.in. Marii Nachtman. Po 1945 r. wrócił do Wołomina. Pracował w Szpitalu im. Przemienienia Pańskiego na Pradze i w przychodni rejonowej w Zielonce. Do końca życia leczył mieszkańców Wołomina. Dzieło ojca kontynuowała młodsza córka, Agnieszka (1937-2001), która trzydzieści siedem lat przyjmowała dzieci i wnuki pacjentów ojca. W grobie spoczywa też żona doktora, poznana w czasie studiów w Genewie Carlota z d. Oltramare (1890-1977), matka Agnieszki.
„Rocznik Wołomiński”
tom XV, 2019
Maria Balicka, mgr filologii polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, honorowy obywatel miasta Kobyłka, nauczycielka Technikum Kolejowego im. inż. Stanisława Wysockiego w Warszawie, współautorka książek „Cmentarz parafii Świętej Trójcy w Kobyłce” wyd. Paprotnia 2003, „Jak to ze szkołą nie tylko w Kobyłce było” Kobyłka 2005, „Władysław Stanisław Reymont – pomocnik dozorcy plantowego, laureat literackiego Nobla” Warszawa 2005, „Kobyłka, migawki pamięci” Kobyłka 2006, autorka publikacji historycznych w prasie lokalnej i kolejowej, w tym wielu poświęconych dziejom Kobyłki, pomysłodawczyni i współorganizatorka spotkań patriotycznych i kulturalnych, rodowita mieszkanka Kobyłki, sekretarz Towarzystwa Przyjaciół Miasta Kobyłka.
+ There are no comments
Add yours