E-12 na błysk

Od granicy miasta do granicy województwa trasą E-12 jest 26 km. Te 26 kilometrów musi być „na błysk”.

Pisaliśmy już o decyzji władz stolicy, że trasy wjazdowe do Warszawy mają być wizytówką miasta. Z północno-wschodnich rejonów Polski można dotrzeć do stolicy właśnie E-12, zwaną szosą białostocką. Kto nią jechał wie, że najważniejsza jest budowa drugiej jezdni, co zresztą jest w planach. Nie należy jednak czekać bezczynnie — porządków nigdy za wiele. Jak się do nich zabrano i co się robi, chcemy przedstawić na przykładzie miasta i gminy Radzymin, które odpowiadają za większą część drogi na odcinku stołecznym (bliżej Warszawy są jeszcze Marki).

Na początek naczelnik Janusz Krajewski powołał zespół i stanął na jego czele; zespół objechał trasę, obejrzał ją i wydał 68 decyzji porządkowych. 26 domów otrzyma nowe elewacje, 14 nowe dachy, 18 zostanie rozebranych, zniknie też 9 starych ogrodzeń. Roboty wykonywane są przez właścicieli budynków, gospodarze miasta starają się o materiały budowlane i gdy zajdzie potrzeba — wykonawców. Jak na razie adresaci decyzji dają sobie radę sami: trzy domy mają nowe elewacje, czterech już nie ma, po 8 ogrodzeniach ani śladu, uporządkowano też miejskie wysypisko śmieci.

To jednak mniej niż oczekiwano, ale też wiele jest przyczyn opóźniających pracę. W Starym Rynku 11 trzy rodziny wzięły się do rozbiórki domu. Roboty trzeba było jednak wstrzymać, gdy okazało się, że zawalić się może budynek przylegający do rozbieranego. Zniknąć miały trzy stare, drewniane chałupy, ale mieszka w nich jeszcze kilka rodzin, dla których w mieście nie ma lokali zastępczych. Powiadomiono zresztą o tym urząd stołeczny, który ma wskazać wolne pomieszczenia.

Mniej kłopotów jest z odnawianiem elewacji, chociaż brakuje farb i wapna hydratyzowanego, niezbędnego do tynkowania. Są i inne problemy, np. dom przy Głowackiego 15. Właścicielka, Czesława Sochacka, jest osobą starszą i mieszka sama. Nie jest w stanie odmówić budynku. Sekretarz biura urzędu miejsko-gminnego, Jadwiga Lewandowska wyjaśnia, że w takich wypadkach miasta jest gotowe przejąć na siebie część obowiązków związanych z odnawianiem. Czasu jeszcze trochę jest, teraz dom ginie w zieleni, ale jesienią odsłoni się jego zniszczona fasada.

Odnowić budynki mają obowiązek nie tylko osoby prywatne. Tu także trafiamy na kontrasty. W Zwierzyńcu dom wynajmowany przez Rejon Eksploatacji Dróg Publicznych (dobry to znak!) po prostu lśni — tak jego ściany jak ogrodzenie, brama, chodniki. Zaś w centrum Radzymina, przy ul. Świerczewskiego 2, przychodnia rejonowa, punkt PKC i przychodnia lekarska PKP. Według harmonogramu budynek powinien być odnowiony do 31 czerwca. 23 czerwca nie widzieliśmy śladu przygotowań do prac. Nie znamy powodu, gdyż nikt nie potrafił udzielić nam wyjaśnień jako, że administratorem jest ZOZ w dalekim Wołominie.

Budynki Kazimierza Chocińskiego z Dybowa-Górek oddalone są od drogi, ale nie na tyle, by nie dostrzec zniszczonych dachów. Teraz już co prawda tylko w połowie, gdyż drugą kryje już nowiutki eternit. Tyle, że p. Chociński miał szczęście z tym eternitem, dla innych nie starczyło go już, więc chyba jednak i tu roboty nie zgodzą się z harmonogramem. Harmonogram zaś przewiduje uporządkowanie E-12 do końca III kwartału. Nie trzeba być jednak pesymistą. Z jednej strony są co prawda kłopoty materiałowe, ale gospodarze miasta i gminy na pewno uporają się z nimi. Ważne, że z drugiej strony jest operatywność — już w miesiąc po decyzjach władz Warszawy pisać możemy o pierwszych efektach porządkowania trasy.

Prawdę mówiąc odcinek radzymiński nie prezentował się aż tak źle. Rzecz w tym, że ogólne wrażenie psuło kilkadziesiąt łatwych do wskazania punktów: ohydnych domków, walących się parkanów, nie odnawianych znaków drogowych, brudnych podwórek. Ściany i dachy starzeją się w sposób naturalny. Trzeba je tylko w odpowiednim momencie odnowić. Najważniejsze jest bowiem to, by z porządkami być na bieżąco, (les)

Życie Radomskie
1978, nr 150