Urodził się 22 czerwca 1914 r. w Tyflisie, w Gruzji237. W 1925 r został wraz z rodziną repatriowany do Polski. Po ukończeniu gimnazjum w Toruniu, w 1927 r. wstąpił do Korpusu Kadetów nr 2 w Chełmie, następnie w 1932 r. po zdaniu egzaminu do Szkoły Podchorążych Sanitarnych w Warszawie, odbył studia lekarskie na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W 1938 r. otrzymał dyplom lekarza. Ukończył też Szkołę Podchorążych Sanitarnych (III lokata) — w dniu 15.10.1938 r. został mianowany podporucznikiem lekarzem.
Od maja 1939 r. pracował jako lekarz 2 Dywizjonu Pomiarów Artylerii w Wesołej pod Warszawą, a od czerwca do wybuchu wojny jako lekarz 2 Brygady Zmotoryzowanej ppłk Stefana Roweckiego (Grota).
1 września 1939 r otrzymał przydział do Kompanii Sanitarnej 3 DP Legionów w Lublinie, na stanowisku zastępcy dowódcy kompanii. Uczestniczył w działaniach wojennych; po nieudanej próbie przebicia się z grupą żołnierzy-sanitariuszy na Węgry, ranny dotarł 6.10.1939 r. do Warszawy. W czasie kampanii wrześniowej awansowano go na porucznika lekarza. 24.11.1939 r. rozpoczął pracę jako kierownik ośrodka zdrowia w Markach.
W styczniu 1940 roku wstąpił do ZWZ pod pseudonimem „Adam” i został mianowany Komendantem II Rejonu „Celków”. Po zdaniu w 1941 r.238 obowiązków komendanta rejonu pozostał szefem służby zdrowia w sztabie, odpowiedzialnym za szkolenie personelu, przygotowanie zaplecza sanitarnego, zaopatrzenie w środki lecznicze i sanitarne.
Od 30 lipca 1944 r. bierze udział w działaniach zgrupowania żołnierzy II Rejonu przeciw Niemcom w Strudze, pod Zielonką, pod Ręczajami239; opiekuje się rannymi po rozwiązaniu zgrupowania.
Po zajęciu Marek przez wojska radzieckie, pozostał na żądanie nowych władz w Markach ze względu na dużą ilość rannych i zupełny brak lekarzy. Dwukrotnie aresztowany przez NKWD, 26.10 i 16.11.1944 r., ostatecznie został wywieziony w drugiej połowie listopada 1944 r do obozu w Borowiczach, a następnie w 1946 r. do obozu w Swierdłowsku. Pracując jako lekarz pomógł przeżyć wielu żołnierzom AK, wśród których byli też i z II Rejonu. Do kraju powrócił po trzech latach 16.11.1947 r.240 Wniosek o zaliczenie służby w konspiracji wojskowej i pobytu w obozach, zgłoszony po powrocie do kraju do Ministerstwa Obrony Narodowej załatwiony został odmownie.
Pracę zawodową rozpoczął w grudniu 1947 r. na oddziale chirurgicznym Szpitala Gruźliczego w Warszawie, w 1951 r. uzyskał stopień naukowy doktora medycyny. Wobec stawianych mu jako byłemu żołnierzowi AK trudności zrezygnował z kariery naukowej i przeszedł do pracy w Szpitalu Zakaźnym w Warszawie.
W czasie swej pracy zawodowej opublikował ponad 140 prac dotyczących leczenia chirurgicznego gruźlicy i innych schorzeń, reprezentował też polską chirurgię na zjazdach międzynarodowych. Od 1984 r. na emeryturze, ale nadal pracuje jako konsultant. Jest członkiem Światowego Związku Żołnierzy AK i Honorowym Prezesem Koła nr 2 „Celków” w Markach, członkiem Związku Sybiraków.
Posiada szereg odznaczeń — Krzyż Srebrny Virtuti Militari, Krzyż Walecznych, Krzyż Kampanii Wrześniowej z Londynu (z nominacją na kapitana), Krzyż Powstania Warszawskiego, Krzyż Partyzancki, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz inne.
- Biografia kpt. Sergiusza Hornowskiego została opracowana na podstawie jego wspomnień. S. Hornowski, op. cit.
- Patrz rozdział 3, przypis 63,
- A. Furczak, op. cit.
- S. Hornowski, „Polscy lekarze w obozach ZSRR — Taganówce, Borowiczach i Swierdłowsku” [w:] „Na przedpolu Warszawy”, Warszawa, z. 5, luty 1995, str. 35—38.
+ There are no comments
Add yours