Urodził się 7 października 1911 roku w majątku Zasule w powiecie stołpeckim, woj. nowogrodzkim241. W 1985 r. ukończył Wydział Chemiczno-Gazowniczy w Państwowej Szkole Przemysłowej w Bydgoszczy i w tym samym roku powołany został do służby wojskowej w 59 pułku piechoty, którą rok później ukończył z wynikiem bardzo dobrym, uzyskując I lokatę wśród uczestników kursu (Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy Piechoty). Otrzymał stopień podchorążego rezerwy. Przełożeni charakteryzowali go jako żołnierza inteligentnego i zdyscyplinowanego, traktującego służbę jako sprawę honoru i ambicji, posiadającego duże zdolności kierownicze, organizacyjne i wychowawcze.
W latach 1935 — 1937 odbył ćwiczenia wojskowe; 21 kwietnia 1936 r. otrzymał stopień podporucznika rezerwy. Zmobilizowany w marcu 1939 r. do 79 pułku piechoty zostaje oficerem informacyjnym (kontrwywiad). W czasie kampanii wrześniowej uczestniczy w walkach pułku pod Mławą, nad Bugo-Narwią i w obronie stolicy. Po upadku Warszawy nie idzie do niewoli, rozpoczyna pracę w konspiracji — w ZWZ.
W sierpniu 1941 r. (podawana jest też data — styczeń 1942 r.)242 jako ppor „Bil” objął komendę II Rejonu „Celków” w Markach. W 1945 r. (?) awansował do stopnia porucznika rezerwy243. Pod jego dowództwem stany osobowe rejonu wzrosły z 368 żołnierzy (31.10.1943)244 do 614 żołnierzy (30.06.1944)245, Zachowane meldunki mówią o rozbudowie struktur sztabu; tworzeniu Sekcji Specjalnych, ostatecznie Oddziału Dywersji Bojowej; kierowaniu bieżącą pracą konspiracyjną i przygotowaniami do planowanego powstania.
30 lipca 1944 r żołnierze II Rejonu podjęli walkę zbrojną z okupantem, która trwała do 10 sierpnia246, W dniu tym mjr H. Okińczyc rozwiązał podległe mu zgrupowanie wobec rozwoju wydarzeń na froncie (przegrana przez wojska radzieckie bitwa pancerna pod Wołominem), wyczerpania żołnierzy, braku możliwości połączenia się z oddziałami 1 Armii Wojska Polskiego.
Komendant i jego żołnierze powrócili do domów, ukrywając się najpierw przed Niemcami, a później przed NKWD. Wkrótce po wejściu wojsk radzieckich do Marek 17.09.1944 r. mjr H. Okińczyc wydał ostatni rozkaz, który zawieszał aktywną działalność AK w II Rejonie247.
Na początku października 1944 r. rozpoczął pracę w Miejskiej Radzie Narodowej w Markach248, Około 20 października 1944 r. mjr Henryk Okińczyc został aresztowany i po 10 dniach śledztwa w pokazowym, publicznym procesie w Markach, skazany na 10 lat więzienia w ZSRR. Po raz ostatni widziano go na wiosnę 1945 r w obozie przejściowym (Pieresylnyj Punkt) w Orszy249.
W 1957 r. PCK powiadomił rodzinę o śmierci mjr Henryka Okińczyca w dniu 2 kwietnia 1945 r. „…w czasie odbywania kary”250,
Za całokształt działalności bojowej w okresie konspiracji i wyróżniające się męstwo w walkach Armii Krajowej w okresie 30 lipca — 12 sierpnia 1944 odznaczony został przez Dowódcę Armii Krajowej w dniu 1 stycznia 1945 r. Orderem Wojennym „Virtuti Militari” kl. V251.
- Przy opracowywaniu biografii wykorzystano dokumenty z teczki personalnej H. Okińczyca w Centralnym Archiwum Wojskowym w Rembertowie, dokumenty z Wojskowego Instytutu Historycznego w Warszawie, dokumenty udostępnione przez rodzinę, wspomnienia Żołnierzy II Rejonu.
- Patrz rozdział 3, przypis 63.
- Dokument (nr ewid. 114) nie zawiera daty. Wojskowy Instytut Historyczny, Akta Armii Krajowej VII Obwód „Obroża”, Rejon II Marki (sygn. 1II/31/48). Niestety nie zachowały się w zbiorach Środowiska Żołnierzy VII Obwodu „Obroża”, ani w innych dostępnych mi zbiorach archiwalnych, dokumenty dotyczące dalszych awansów.
- Patrz załącznik nr 2.
- “C”, Raport stanu Z dnia 30.06.1944 r. A. KUL, Materiały VII Obwodu AK „Obroża”.
- Patrz rozdział 6.
- A. Wojnarski, op. cit., str. 60 — 67.
+ There are no comments
Add yours