Parafia

Dzieje parafii Kobyłkowskiej można podzielić na III okresy. Okres I obejmuje opis od założenia do kasaty OO. Ojców Jezuitów t. j. od XIII wieku do 1775 roku. Wzrost i stan kwitnący.

Okres II, od 1775 r., pomimo zabiegów i pracy proboszczów: Upadek moralny, ruina gmachu kościelnego, zniszczenie klasztoru i zabudowań.

Okres III, od 1888 r. do dzisiejszych czasów.

Odrodzenie.

Okres I

Parafia Kobyłkowska założona w XIII w. należała dawniej do archidyakonatu Pułtuskiego, dyecezyi Płockiej, potem Lubelskiej, a dekanatu Kamieńczykowskiego i Stanisławowskiego; obecnie Radzymińskiego dekanatu Archidyecezyi Metropolii Warszawskiej. Była tak obszerna, że w 1445 r. rozdzielono na dwie parafie t. j. Kobyłkowska i Cygowską.

W skład obecnej parafii wchodzą wsie: Czarna Duża, Czarna Mała, Czuchowice, Duczki, Grabicz, Helenów, Hur, Jan-Marki, Janków Nowy, Janków Stary, Janinów, Kobylak, Kobyłka, Kozłówek, Lipinki, Lipiny, Maciołki, Marcinków, Nadarzyn, Nadma, Nowawieś, Nowiny Czarnińskie, Sławek, Słupno, Struga, Turów, Ulasek, Wołomin, do 1755 r. Wołumin, ze stacją drogi Warszawsko-Petersburskiej, Wołominek, Zagościniec, Zenonów i Zielonka, przystanek kolejowy.

Ludność niegdyś wynosiła nie cały tysiąc; w 1864 roku było 2600, obecnie liczy 5017 dusz.

Graniczy od wschodu z parafią Klembowską, od zachodu z Pragską, od północy z Radzymińską, a od południa z Okuniewską.

Kościół parafialny początkowo był drewniany pod wezwaniem św. Anny, z czasem zamieniony na murowany św. Trójcy.

Do 1755 parafia była obsługiwana przez duchowieństwo świeckie.

Ostatnim proboszczem z duchowieństwa świeckiego, kanonicznie instalowanym był ks. Walenty Sznarkowski od d. 29 kwietnia 1742 r. do 2 czerwca 1755 r., zmarł w Kobyłce 1757 r.

Od d. 2 czerwca 1755 r. chorego proboszcza zastępowali OO. Jezuici.

W 1755 r. zarząd parafii z nadaniem okolicznych włości przez ks. biskupa Marcina Załuskiego, oddany został OO. Jezuitom prowincyi Litewskiej. Ci zarazem mieli obowiązek opiekowania się i prowadzić misję Załuską, zatem Ojcowie musieli objeżdżać całą dyecezyę Płocką, rozkrzewiać i głosić w niej naukę Chrystusa Pana i przygotowywać neofitów do przyjęcia chrztu św. w Kobyłce.

Zdolny i gorliwy ks. Antoni Loupia z zakonu OO. Jezuitów od 1755-1757 r. czasowo sprawuje urząd proboszcza.

Pierwszym instalowanym proboszczem z tego zakonu jest ks. Franciszek Godkowski, przełożony nadto misyi Załuskiej jest nim od 1757 do 1760 r.

W czasie jego nieobecności, czynności parafialne załatwiali po kolei ks. ks. Teodor Bruszewski, Szymon Paszkowicz, Marcin Kurzeniecki, Wojciech Mokronowski, Walenty Chrempiński, Ignacy Brudnicki i Szymon Ostrowski. Wizytatorem parafii naówczas był ksiądz Adam Sierakowski, dziekan Stanisławowski,

Od 1760-1766 r. proboszczem był ks. Franciszek de Zylli. W nieobecności proboszcza zastępowali ks. ks. Ignacy Doretti, Jan Pawłowski i Ignacy Dąbrowski. Akta parafialne w 1763 r. przeglądał ks. Franciszek Gostomski, dziekan Stanisławowski. Ks. Michał Widmont 1766 r. był proboszczem kilka miesięcy. Ostatnim proboszczem parafii z zakonu był ks. Józef Onufry Bagiński od 1767 do 1775 r.

W 1767 r. w zastępstwie proboszcza obowiązki parafialne spełniał ks. biskup Marcin Załuski fundator kościoła i przełożony zakonu.

Przy opuszczeniu parafii przez OO. Jezuitów inwentarz parafialny odbierał proboszcz parafii Okuniew i dziekan Stanisławowski, ks. Mateusz Aloizy Zaremba. Aktem tym kończy się okres pierwszy.

Ludność od najdawniejszych czasów zamieszkała na przestrzeniach porosłych borami i lasami, zdziczała, nie miała świadomości wiary świętej. Zawdzięczając gorliwej pracy duchowieństwa świeckiego, potem OO. Jezuitów i samego ks. biskupa Marcina Załuskiego, ludność ta nabiera znajomości prawd Bożych, umocnienia i szybkiego przyswojenia cnót chrześcijańskich. Kościółek drewniany ustępuje miejsca wspaniałej bogato uposażonej, murowanej świątyni z klasztorem i zabudowaniami. Duchowieństwu obsługującemu parafią nadano obszerne włości. Jednocześnie przebywa w parafii kilkunastu kapłanów, szerzących światło wiary świętej. Okres ten, słusznie, zaliczyć można do chwili największego rozkwitu parafii a dla kościoła i zabudowań do epoki najpomyślniejszej.

Marceli Weiss

Dziekan i proboszcz parafii pw. św. Mikołaja w Lubieniu (pow. Włodawa), b. proboszcz parafii pw. św. Aleksego w Oleksinie (ok. 1926), pw. św. Idziego w Inowłodzu, Kaski (ok. 1914), b. wikariusz parafii pw. Świętej Trójcy w Kobyłce (1901‑2).