1902
Mieszkańcy wsi Wołomin utworzyli społeczny Komitet Budowy i własnymi siłami wznieśli niewielką ceglaną kaplicę. Została ona wystawiona na placu ofiarowanym przez Jana Wróbla i Józefa Gotowicza z przeznaczeniem pod budowę kościoła parafialnego. Do kaplicy tej przychodził co drugą niedzielę ksiądz Bolesław Jagiełłowicz (1871–1951),wikariusz z parafii pw. św. Trójcy w Kobyłce, do której należał wówczas Wołomin i odprawiał tu mszę św. dla okolicznych włościan.
1904
Został powołany pierwszy Komitet Budowy Kościoła, w skład którego weszli: Wojciech Bugaj – prezes, Tenk – zastępca prezesa, Jan Szanecki – skarbnik, Stanisław Biesiadecki, Czesław Dąbrowski, Romanowski, (później także Julian Garbolewski – zastępca prezesa i Feliks Koprowicz – kasjer). Komitet zamówił kosztorys budowy u architekta i inżyniera Henryka Juliana Gaya (1875–1936), autora licznych projektów budynków na terenach ówczesnego Imperium Rosyjskiego. Kosztorys opiewał na kwotę 30 000 rubli.
Członkowie Komitetu Budowy Kościoła wystąpili do władz carskich z pismem o wyrażenie zgody na budowę świątyni. Jednak z obawy przed represjami, które mogły dotknąć wieś, napisali, że zamierzają postawić w Wołominie jedynie kaplicę. W odpowiedzi uzyskali pozwolenie na kwestowanie w guberniach Kraju Przywiślańskiego, z wyłączeniem guberni Lubelskiej i Siedleckiej (ze względu na prowadzoną tam politykę rusyfikacyjną). Ofiary zbierane były do 24 puszek rozmieszczonych w różnych parafiach. Sprzedawano także wydane specjalnie w tym celu cegiełki – kartki pocztowe z rysunkiem projektu kościoła.
1906
24 listopada ksiądz kanonik Ksawery Marmo, proboszcz parafii św. Trójcy w Kobyłce (w latach 1884–1909), poświęcił plac, który kilka lat wcześniej podarowali Jan Wróbel i Józef Gotowicz pod budowę kościoła w Wołominie. Plac ów liczył 1 dziesięcinę i 675 sążni kwadratowych powierzchni.
1907
22 stycznia mieszkańcy osady Wołomin – Wiktoryn wystosowali list do księdza Arcybiskupa Metropolity Warszawskiego Wincentego Teofila Chościak–Popiela (1825–1912), prosząc w nim o pozwolenie na budowę kościoła.
Ksiądz kanonik Ksawery Marmo poświęcił kamień węgielny, położony pod budowę kościoła na dawnym placu Gotowicza i Wróbla, u wylotu dzisiejszej ulicy Kościelnej. W ten sposób zażegnał spór o miejsce, gdzie ma stanąć świątynia w Wołominie. Część mieszkańców uważała bowiem, że kościół parafialny powinien znajdować się na ulicy Długiej, obok dworu Henryka Konstantego Woyciechowskiego.
1908
Komitet Budowy Kościoła sprowadził z Warszawy majstrów, m.in. Wacława Wędrowskiego, a także zawarł umowę z budowniczym Wacławem Murarskim, w której wyszczególniono warunki pracy i ówczesne ceny.
1909
Zostały ukończone fundamenty kościoła.
1912
Pod kierunkiem księdza kanonika Antoniego Zagańczyka, proboszcza parafii w Kobyłce (w latach 1909–1934), rozpoczęto stawianie murów kościoła. W okresie budowy szczególną pracą i ofiarnością wyróżnili się Wojciech Bugaj i Feliks Koprowicz.
1914
Budynek świątyni stał już w stanie surowym zamkniętym, dach kościoła był przykryty czerwoną dachówką.
W sierpniu, z chwilą wybuchu I wojny światowej, prace budowlane zostały wstrzymane na kilka lat.
1920
W kościele odprawiono nabożeństwo. Było to pierwsze nabożeństwo po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i pierwsze po nadaniu Wołominowi praw miejskich (1 lutego 1919 roku).
1922
Kościół został poświęcony.
+ There are no comments
Add yours