Obchód „Cudu nad Wisłą” w Ossowie

Na miejscu historycznej bitwy 14 sierpnia 1920 r. w Ossowie, odbytej wśród pustki gołego pola, stanęła obecnie zbiorowa mogiła poległych, otoczona rozległym ogrodzonym, pełnym zieleni, parkiem, wśród którego wznosi się kamienny pomnik z nazwiskami poległych bohaterów, oraz kaplica z obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej w ołtarzu. Opiekę nad mogiłą roztacza „Komitet budowy i ochrony pomnika w Ossowie”, złożony z 10 osób, który od początku opiekował się mogiłą, a od roku 1924 działa na mocy zatwierdzonego przez władze statutu i który wciąż zabiega, aby dla przyszłych pokoleń pozostawić historycznego znaczenia mogiłę wśród otoczenia odpowiadającego godnie jej znaczeniu w naszym życiu państwowym.

Jak lat zeszłych, komitet ogłosił na 15 sierpnia doroczny obchód ku czci poległych bohaterów. Na uroczystość przybyli: kompania kolarzy batalionu strzelców z Rembertowa z pułkownikiem Gołkowskim i kapitanem Kubasiewiczem, — delegacja p. p. „Legii akademickiej” z wieńcem, — delegacja oficerów i podoficerów technicznego instytutu uzbrojenia z Zielonki, — delegacja hallerczyków, — delegacja dowborczyków, — oddział reprezentacyjny straży obywatelskiej 1920 roku ze sztandarem pod komendą zastępcy komendanta straży St. Kijeńskiego z dowódcą E. Kłossowskim, — delegacja „Sokoła”, — kilka drużyn harcerzy i harcerek, wśród nich drużyna z Zielonki harcerek im. Emilii Sczanieckiej z wieńcem, — straż ogniowa z odległego o 9 kilom. Okuniewa z orkiestrą, która przygrywała podczas nabożeństwa, — wreszcie nader liczna publiczność wszelkich stanów, przybyła z Warszawy i z różnych okolic Ossowa.

Wielu z rodziców — co z radością zaznaczyć na leży — przyprowadziło ze sobą na ten patriotyczny obchód dziatwę. Wśród publiczności był major Mieczysław Słowikowski, który w randze porucznika walczył w 236 p. p. 14 sierpnia 1920 r. w pamiętnej bitwie pod Ossowem. O godz. 11 m. 80 rozpoczęło się nabożeństwo, od prawione przez proboszcza par. Okuniew ks. Czesława Gotliba, który po nabożeństwie zaintonował „Boże coś Polskę”, odśpiewaną przez zebranych przy akompaniamencie orkiestry. Poczem wygłosił piękne kazanie ks. mag. Tadeusz Romaniuk. Mówił o tym, jak w 1920 roku naród zespolił się, a otaczając czcią największą Patronkę bitwy pod Warszawą Królową Korony Polskiej, wytworzył iście cudowne siły, które zdruzgotały wroga, ocalając od zagłady kulturę chrześcijańską.

Następnie apel poległych bohaterów wygłosił St. Kijeński, zastępca komendanta straży obywatelskiej, a zarazem członek komitetu opiekującego się mogiłą w Ossowie, który w imieniu komitetu wygłosił przemówienie, obrazujące nasze dzisiejsze położenie, a wśród niego starania społeczeństwa o spotęgowanie siły obronnej państwa. Wskazał wreszcie na konieczność skonsolidowania narodu drogą starań o przekreślenie wytworzonej linii podziału. Zakończył okrzykiem: „Niech żyje Polska!”. Na tym zakończono uroczystość.