Szymon Donde

Wśród zasłużonych działaczy wołomińskich jedno z najpocześniejszych miejsc przypada niewątpliwie Szymonowi Donde, który od pierwszej chwili zamieszkania w Wołominie nie uchylał się od pełnienia pracy społecznej, uważając pracę tę za obowiązek obywatelski.

Szymon Donde urodził się w 1873 r. Po ukończeniu edukacji poświęcił się pracy bankowej, a w niedługim czasie, bo po 3 latach, został dzięki swym zdolnościom prokurentem banku. Mając lat 25 życia żeni się i zakłada ognisko domowe. Objąwszy stanowisko głównego dyrektora fabryki maszyn rolniczych i odlewni żelaza w powiecie węgrowskim pełni swe obowiązki przez lat dwanaście. Tutaj stara się Donde stworzyć placówki kulturalne, to też urządza szkołę dla dzieci robotników oraz orkiestrę fabryczną. Jednocześnie zakłada we wsi Stoczek, pow. węgrowskiego, Kasę Pożyczkowo-Oszczędnościową celem udzielania taniego kredytu najdrobniejszym rzemieślnikom i kupcom.

W roku 1913 osiedla się Donde w Wołominie i rozpoczyna budowę fabryki maszyn rolniczych i odlewni żelaza, którą udaje mu się uruchomić w 1914 r., a której jest dotychczasowym współwłaścicielem i kierownikiem.

Na gruncie Wołomina i okolicy rozpoczyna Donde działalność społeczną na szeroką skalę. Po wybuchu wielkiej wojny, otrzymawszy mandat prezesa Kasy Pożyczkowej, t.zw. „Bratniej Pomocy”, pracuje energicznie jednając sobie uznanie współobywateli. Podczas okupacji niemieckiej zostaje powołany na stanowisko radnego Wołomina, który w 1916 r. przeistacza się ze wsi w miasto. Po trzech latach, w 1919 r., zostaje ławnikiem przy magistracie miasta, przewodniczącym Komisji Budżetowej, a w roku 1924, członkiem sejmiku powiatowego.

Pismem z dn. 15. IV. 1924 r., Izba Skarbowa w Warszawie mianuje Szymona Donde członkiem Komisji szacunkowej do spraw podatku majątkowego na okręg całego powiatu radzymińskiego a rada szkolna powiatu radzymińskiego udziela mu mandat członka dozoru szkolnego w Wołominie.

W 1924 r. zostaje skarbnikiem i członkiem zarządu zorganizowanej przezeń z zaparciem się siebie, Kasy Spółdzielczej z nieogr. odpow. w Wołominie. Obowiązki te pełni do chwili obecnej.

Tak brzmi pokrótce życiorys jednego z najwybitniejszych działaczy naszej prowincji. Życiorys ten bynajmniej nie ilustruje pełnej działalność obywatela, który zajmując się stale losem ludzi niezamożnych, ochotnie stawał i staje do pomocnej pracy. Przyjmował więc udział w dożywianiu rodzin rezerwistów w czasie wojny, zajmował się biedną dziatwą, tudzież położył fundamenta pod tutejszy Dom Ludowy.

Dzisiaj, już zapewne wiedziony nawykiem długoletniej pracy społecznej, pełni nadal szereg obowiązków honorowo, a pełni je tak zawzięce, jakby był jeszcze młodzieniaszkiem, a nie człowiekiem z góra pięćdziesięcioletnim.

“Kultura Wołomina”
luty 1925