Henryk Drzewiński urodził się 6 stycznia 1925 r. w Warszawie jako najstarsze z trojga dzieci Stanisława i Eugenii z domu Sopyło. Miał siostrę Hannę Krystynę (póżniej Hajduczek) i brata Stanisława. Ojciec Henryka, Stanisław Drzewiński, był hallerczykiem, kawalerzystą w “błękitnej armii”, tzn. w Armii Polskiej we Francji w I wojnie światowej. Rodzina Drzewińskich zamieszkała w Wołominie w 1925 r.
W 1939 r. Henryk ukończył 7-mio klasową Publiczną Szkołę Powszechną nr 1 (męską) u zbiegu ulic Wileńskiej i Długiej, którą kierowała niezapomniana Jadwiga Markowska. W latach 1940-1942 uczęszczał do Prywatnej Koedukacyjnej Szkoły Handlowej (“Priwate Koedukations Handelsschule in Wolomin kreis Warschau”). Była to pierwsza szkoła średnia w Wołominie. Została uruchomiona w połowie października 1940 r. z inicjatywy działaczy Tajnej Organizacji Nauczycielskiej (TON), którzy wykorzystali zarządzenie okupacyjnych władz niemieckich zezwalające na organizowanie szkół zawodowych na poziomie gimnazjalnym. Mieściła się w drewnianym budynku przy ulicy Peronowej 5, a w 1941 r. została przeniesiona na ulicę Długą 36. “Handlówką” kierował Tadeusz Marchlewski. Młodzież uczyła się tu nie tylko zawodu, ale i znajdowała schronienie przed wywiezieniem na roboty do Niemiec. Nauczuciele, m.in. Helena i Michał Wawrzynowscy i Władysław Jasień, prowadzili tajne naucznie przedmiotów “zakazanych”: literatury polskiej, historii, geografii Polski i nauki o Polsce. Było to także miejsce kontaktów i zbiórek młodych wołomińskich chłopców i dziewcząt należących do ruchu oporu oraz punkt wymiany informacji i kolportażu prasy podziemnej. Tutaj właśnie Henryk Drzewiński jako siedemnastolatek zgłosił się do harcerskiej działalności konspiracyjnej. Z powodu ciężkich warunków materialnych w 1942 r. przerwał naukę i podjął pracę w piekarni mistrza piekarskiego Jana Żmudzkiego w Wołominie. Pozwolenie na pracę uchroniło go przed wywiezieniem na roboty do Niemiec.
Nie zaprzestał działalności w podziemiu. W 1942 r. został zaprzysiężony i przyjął pseudonim “Lew”. Przeszedł intensywne szkolenie wojskowe, sabotażu i dywersji. Kolportował prasę podziemną. W 1944 r. brał udział w akcji “Burza”. Niewiele wiadomo o tym okresie jego życia. Nieliczni już dzisiaj żyjący świadkowie opowiadają, że był sprawdzony w konspiracyjnym działaniu i odznaczał młodzieńczą odwagą, która wówczas była konieczna do wykonywania brawurowych zadań.
Jesienią 1944 r. Henryk Drzewiński został aresztowany przez UB. “Za przynależność do AK” – jak sam zanotował na małej pożółkłej kartce papieru odnalezionej wśród rodzinnych zdjęć. Zabrano go z domu w niedzielę, 11 listopada 1944 r. i osadzono na posterunku milicji przy ulicy Polnej w Wołominie. Po dziesięciu dniach pobytu w areszcie został przewieziony do obozu przejściowego w Ostrówku koło Klembowa, a następnie do Sokołowa Podlaskiego. Tam, jako żołnierz walczący w konspiracji, został skazany na pobyt w łagrach sowieckich. Podróż koleją, w bydlęcych wagonach, z Sokołowa do podobozu w Jegorsku trwała dwa tygodnie. Po krótkim pobycie w Jegorsku, został deportowany do łagru nr 270 w Borowiczach, gdzie po II wojnie światowej znajdował się obóz internowania żołnierzy AK. Przebywał tam do 22 lutego 1946 r.
Do Wołomina Henryk Drzewiński wrócił pociągiem repatriacyjnym, jadącym przez Białą Podlaską, 5 marca 1946 r. Żył w biedzie. Pomagali mu koledzy – dawni żołnierze NSZ, m.in. Franciszek Rozbicki, który miesiąc wcześniej powrócił z zesłania w Baranowiczach. Mimo bardzo złego stanu zdrowia (ważył 37 kg przy wzroście 170 cm), Henryk Drzewiński musiał podjąć pracę zarobkową. Od marca do grudnia 1946 r. pracował w Państwowych Zakładach Samochodowych, w Biurze Konstrukcyjnym, w latach 1947-1949 w Centrali Handlowej Materiałów Budowlanych, a od 1949 do 1950 r. w Centrali Handlowej Farmaceutyczno-Sanitarnej.
W 1950 r. zdał egzamin dojrzałości w Liceum Handlowym im. Stanisława Staszica w Wołominie i podjął studia na Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1956 r. uzyskał absolutorium, a 27 czerwca 1962 r. otrzymał dyplom ukończenia Wyższych Studiów Artystycznych oraz tytuł zawodowy artysty plastyka w zakresie scenografii.
Po ukończeniu studiów pracował przez pewien czas w PWRL – Warszawa, w Stołecznym Zarządzie Kin, w MHD (Miejskim Handlu Detalicznym) w Wołominie i w Rembertowie. 1 września 1963 r. rozpoczął pracę jako nauczyciel w Technikum Ekonomicznym, a następnie w Liceum Ogólnokształcącym w Wołominie.
W 1985 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę. Nadal jednak pracował z młodzieżą, a swoje umiejętności i uzdolnienia ofiarował społeczeństwu Wołomina i organizacjom kombatanckim. Henryk Drzewiński jest twórcą m. in. herbu Wołomina, sztandaru Towarzystwa Przyjaciół Wołomina i sztandaru Sybiraków Oddział w Wołominie (w 1997 r.). Zaprojektował Grób Nieznanego Żołnierza na cmentarzu w Wołominie, pomnik pod wsią Jerzyska w Puszczy Kampinoskiej (poświęcony w 1982 r.), pomnik na placu 3 Maja poświęcony mieszkańcom Wołomina poległym w czasie II wojny światowej, obelisk ku czci żołnierzy pomordowanych i zesłanych do łagrów przez NKWD przy ul. Piaskowej w Wołominie, pomnik geografa Wacława Nałkowskiego przy I Liceum Ogólnokształcącym na ul. Sasina w Wołominie (odsłonięty w styczniu 1972 r.).
Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Partyzanckim, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Złotym Krzyżem Zasługi. Otrzymał także nagrodę Ministra Oświaty i Wychowania.
Zmarł 24 listopada 2000 r. w Wołominie. Został pochowany na cmentarzu w Kobyłce (kwatera B1, rząd 2). Pozostawił dwie córki: Małgorzatę (z małżeństwa z Martą Górną) i Magdalenę (z małżeństwa ze Zdzisławą Kosiorek).
Bibliografia:
- A. Bochenek, Płomień w herbie, “Wieści Podwarszawskie”, 1999 nr 19;
- Feliks Szturo, Nasza szkoła, Wołomin 1990, s. 7-10.
Małgorzata Drzewińska
Jerzyska w Puszczy Kampinoskiej???