Szybki rozwój Drewnicy w przeciągu 35-letniego istnienia był wynikiem wytężonej pracy Towarzystwa, które potrafiło rozpocząć swą pracę prawie bez grosza, a potem stopniowo wyjednywać coraz to nowe źródła kapitału i umiało rzetelnością swych wysiłków i słusznością sprawy poruszyć opinję społeczną i spowodować daleko idącą ofiarność ludzi dobrej woli, szlachetnych i czułych na potrzeby ogółu, na cudze nieszczęście i niedolę.
O swoje dzieło walczył dr. Rychliński najprzód z władzami rosyjskiemi, potem — z okupantem niemieckim, przyczem, jako wiceprezydent m. st. Warszawy, energją swoją objął i inne dziedziny zdrowia publicznego oraz opieki społecznej. Nic zatem dziwnego, że grono osób, znających tę niezmordowaną i twórczą działalność, postanowiło uczcić pamięć dr. Rychlińskiego trwałą pamiątką — pomnikiem w miejscu umiłowanej jego pracy.
Zakład goni już tylko resztkami. Brak jakiegokolwiek funduszu na zakup najniezbędniejszych artykułów. Pawilony są źle opalane. Chorzy poczynają uskarżać się na niedostateczne odżywianie. Czynniki rządowe zbywają prośby zakładu o pomoc tylko życzliwemi obietnicami. Niektóre zaś, jak np. Ministerstwo Rolnictwa, zajęły względem Drewnicy wręcz nieprzychylne stanowisko. Ministerstwo to bowiem prowadzi od czterech już lat spór z Drewnicą o paromorgowy grunt, który zakład otrzymał od ustępujących władz rosyjskich, jako niezbędny dla prowadzenia gospodarstwa Drewnicy, a który obecnie Ministerstwo chce zakładowi odebrać, gdyż okazało się, że grunt ten należy jakoby do Zarządu lasów państwowych.
Niedziela najbliższa — to święto jubileuszowe Drewnicy, schroniska dla chorych umysłowo a nieuleczalnie; w dniu tym zarząd instytucji odwoła się za pośrednictwem kwesty ulicznej do […]
Pociąg kolejki z linji magistralnej schodzi na bocznicę i dowozi gości do samych wrót ogrodu zakładzie drewnickim. Za przewodem gościnnego kuratora zakładu, Karola Rychlińskiego, idziemy wprost do nowego, murowanego, 2-piętrowego gmachu, którego inaugurację święcimy. W sali parterowej, pełnej powietrza i światła, przyszłej „resursie”, zagaja uroczystość, swem przemówieniem, prezes Wasiutyński. Przypomina on, że przed 11-tu laty, w tem miejscu była ławica piasku, dziś Towarzystwo oddaje społeczeństwu ten nowy gmach, chlubnie świadczący o energji inicjatorów i ofiarności publicznej.
Są ludzie, dla których Drewnica — to jakiś krąg piekła dantejskiego, nad którem tkwi napis: „Tu wchodząc, wszystkie porzućcie nadzieje”. To schronienie tych, których trzeba […]
Dziesięciolecie istnienia swego obchodził wczoraj zakład w Drewnicy, główne dotychczas dzieło Towarzystwa opieki nad umysłowo i nerwowo chorymi. A obchodził tę uroczystość wyrazistem zaznaczeniem nieustannego […]
Od trzech dni wystawiono w Salonie Richlinga dary naszych artystów-malarzy, przeznaczone na uzyskanie funduszów dla Drewnicy. Zainteresowanie i pokup wystawionych kart artystycznych są ogromne. Codziennie […]
Dziesięć lat mija od chwili, kiedy grono ludzi, którym na sercu leżał opłakany stan opieki nad umysłowo chorymi w kraju naszym, zakrzątnęło się około założenia […]
Założone przed 7 laty Tow. to z szerokich zadań, jakie zakreśliło sobie, jako, tworzenie schronisk, kolonji, szpitali, wspieranie i opiekowanie się rodzinami, obarczonemi chorymi umysłowo, […]
Wczoraj odbyło się zebranie ogólne członków Tow. w Resursie obywatelskiej. Ze sprawozdania, przez zarząd przedstawionego, dowiadujemy się, że r. 1906 nie był pomyślny dla działalności […]
Niedziela — dzień prześliczny; biorę aparat i wyruszam z domu, w celu zrobienia jakiejś wycieczki „in’s Grüne“. Traf zrządził, że spotykam jednego z członków Towarzystwa […]
Na ostatniem, jak zwykle, licznem zebraniu członków zarządu Towarzystwa, przedewszystkiem uchwalono ponieść koszt przeprowadzenia linji tefonicznej z Warszawy do Drewnicy z odnogą do Ząbek, wspólnie […]
Onegdaj odbyło się pierwsze po ogólnych wyborach posiedzenie zarządu Towarzystwa. Posiedzenie zagaił wiceprezes zarządu ks. Konst. Lubomirski, poczem nastąpiły wybory przez głosowanie tajne. Wybrani zostali: […]