Energicznie sprzeciwieństwo
Do Dyrekcji Warszawskiej naukowej. — Zgodnie z insirukcyą zatwierdzoną kurrendą 30 Novembra i cyrkularzem Naczelnika Dyrekcyi z 22 Octobra 1881 r Nr. 7148 wykład wszystkich […]
Tag: XIX wiek
Początki rzemiosła w Wołominie
W tym roku [1995] Rejonowy Cech Wielobranżowy będzie obchodził swoje 50-lecie. Z tej okazji na łamach naszego pisma przedstawimy w kilku odcinkach dzieje rzemiosła w […]
Ząbki w Powstaniu Listopadowym
W obliczu zbliżającej się bitwy mieszkańcy Ząbek, podobnie jak innych miejscowości podwarszawskich leżących na prawym brzegu Wisły, uszli na Pragę, zabierając ze sobą cały swój dobytek. Dalsze działania wojenne prowadzone były więc w opustoszałych osadach. Rosyjski gen. Karol Toll zaproponował Dybiczowi przesunięcie głównych sił w stronę Kawęczyna oraz Ząbek i obejście tym sposobem pozycji polskich pod Olszynką Grochowską, które zagrożone atakiem na lewą flankę straciłyby swoje znaczenie.
Radzymin w latach 1864-1914
Wkrótce po upadku Powstania Styczniowego władze rosyjskie dokonały zmian administracyjnych w Królestwie Polskim. Między innymi z części powiatu stanisławowskiego utworzyły w 1865 r. powiat radzymiński (później wołomiński).
Bitwa pod Radzyminem w 1809 roku w relacji gen. Romana Sołtyka
Armia Księstwa Warszawskiego skoncentrowana w Modlinie i Serocku rozpoczęła 25 kwietnia ofensywę przeciw Austriakom oblegającym Pragę i zajmujących Radzymin, Karczew i Okuniew. Z Modlina i Serocka wyruszyły wtedy trzy kolumny wojska: pierwsza pod wodzą gen. Michała Sokolnickiego poszła na Jabłonnę i Grochów, druga pod gen. Ignacym Kamińskim – na Zegrze, Nieporęt, Wołomin i Okuniew, trzecia – pod płk. Janem Sierawskim – wyszła z Serocka na Radzymin. Składała się ona z 1 batalionu 6 pułku piechoty i 3 pułku ułanów. W Radzyminie stały dwa bataliony strzelców wołoskich (a więc Rumunów) i dwa szwadrony huzarów austriackich.
Z dziejów Radzymina w XVIII-XIX wieku
Podczas Powstania Listopadowego Radzymin był obiektem walki między Polakami a Rosjanami. Latem 1831 r. oddział Kozaków przeprawił się przez Bug i wpadł do Radzymina, plądrując domy i sklepy. Na wieść o tym dowódca pospolitego ruszenia powiatu stanisławowskiego, mjr. Leon Drewnicki (dziedzic majątku w dzisiejszej Drewnicy w Ząbkach) na czele 300 żołnierzy ruszył na nieprzyjaciela i przepędził go z miasteczka.
Prot Lelewel – wybitna postać historyczna Ziemi Wołomińskiej (II)
Małżeństwo i dzieci 15 kwietnia 1823 r. w kościele w Mińsku Mazowieckim odbył się ślub Prota Lelewela z Józefą Ślaską. Tak zapisał to pan młody: […]
Prot Lelewel – wybitna postać historyczna Ziemi Wołomińskiej (I)
W XIX wieku dobra Wołumin należały do rodziny Meyerów, Wawrzyńca Meyera, a następnie jego syna Kazimierza. Po śmierci Kazimierza Meyera [1853 r.], nastąpił podział majątku […]
Generał Józef Rautenstrauch – dziedzic Kobyłki
Wczasach saskich osiadła w Warszawie niemiecka rodzina mieszczańska Rautenstrauchów. Szybko uległa asymilacji z miejscowym środowiskiem, spolonizowała się, piastowała niższe urzędy w Rzeczpospolitej. 13 stycznia 1773 […]
Krótka historia osady Liwiec w dobrach jadowskich hr. Zamoyskiego
Przejazd pierwszego pociągu po drodze żelaznej petersbursko-warszawskiej przez stację Tłuszcz miał miejsce 18 maja 1862 roku, a po 7 miesiącach, 15 grudnia 1862 r. otwarto […]
Pólko. Wielka historia małej miejscowości
Tym razem zapraszamy do niewielkiej miejscowości Pólko, leżącej nieopodal Tłuszcza. Kilku najstarszych mieszkańców podzieliło się z nami swoimi wspomnieniami i historiami sięgającymi jeszcze czasów przedwojennych. […]
Historia właścicieli Duczek – ciąg dalszy wraz z uzupełnieniem
Dla historii własności ziemskiej Ziemi Wołomińskiej w wieku XVIII i na początku wieku XIX dysponujemy licznymi źródłami zarówno pierwotnymi, jak i wtórnymi. Niekiedy nie są […]
Karczma Baraniec i złoto Napoleona
Tym razem wybraliśmy się w okolice miejscowości Kury nieopodal Tłuszcza. Dziś to niepozorne miejsce otoczone łąkami i polami. Od setek lat biegnie tędy droga, niegdyś […]
Historia szkolnictwa na terenie gminy Dąbrówka (I)
Pierwsze potwierdzone informacje źródłowe podają, że szkoła elementarna w Dąbrówce powstała w 1818 r. W 1845 r. nauczał tu jeden nauczyciel, który miał pod swoją opieką 14 uczniów, w tym 11 chłopców i 3 dziewczynki. Wszyscy byli wyznania rzymsko-katolickiego i pochodzili ze stanu chłopskiego, a fundusz szkoły wynosił 91,04 rubli.2 W roku szkolnym 1869/1870 szkoła nadal zatrudniała jednego nauczyciela, wzrosła natomiast liczba uczniów, których było 77, w tym jedno dziecko pochodziło ze stanu szlacheckiego, a fundusz szkoły, pochodzący ze składek mieszkańców, wynosił ponad 101 rubli.