Doktor medycyny, chirurg Zygmunt Siedlecki od 1930 roku mieszkał przy ulicy Warszawskiej 15, m. 2 w Wołominie, a od 1938 roku we własnym domu przy ulicy Tramwajowej 12 (obecnie ul. Marszałka Józefa Piłsudskiego), w którym mieścił się jego prywatny gabinet chirurgiczny i gabinet stomatologiczny żony Janiny. Na początku lat 40. XX w. „(…) rozbudował Ośrodek Zdrowia oraz Stację Opieki nad Matką i Dzieckiem z kuchnią dla dożywiania niemowląt wydającą ok. 10 000 litrów mleka i mieszanek odżywczych dla ok. 600 niemowląt. Z ramienia Rady Głównej Opiekuńczej przy Ośrodku Zdrowia zorganizował i prowadził wspólnie z koleżanką z warszawskiej kliniki dr Wandą Prószyńską klinikę chirurgiczno-położniczą pod nazwą «Izba Chorych» przy ul. Powstańców 3 w Wołominie (1941–1943)”
Zygmunt Siedlecki (ur. 30 kwietnia 1901 w Pajewie Wielkim, gm. Gołymin – zm. 31 sierpnia 1973 w Warszawie), kw. A 4−07−07
Doktor medycyny, chirurg, s. Piotra i Józefy z d. Nawockiej, brat Antoniego, Stanisława, Wacława, Bronisława, Walentyny, Władysławy, Heleny i Genowefy, mąż Janiny Róży z d. Dąbrowskiej (1906−1985) [zob.] − lekarza stomatologa, ojciec Małgorzaty Rybczyńskiej (ur. 1937) − lekarza stomatologa chirurga (Doktor of Dental Surgery) i Wandy Janiny Sawki (1933−1999) − lekarza stomatologa.
Od 1916 uczeń 6-klasowego Progimnazjum Męskiego Włodzimierza Topolińskiego przy ul. Warszawskiej w Ciechanowie, w 1919 (po przekształceniu szkoły) uczeń 8-klasowego Państwowego Gimnazjum Męskiego Filologicznego następnie absolwent Państwowego Gimnazjum Męskiego Filologicznego im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie (1925). Harcerz drużyny założonej w 1916 przy gimnazjum, od 1917 brał udział w działalności Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), m.in. 11 XI 1918 w rozbrajaniu Niemców w ciechanowskich koszarach i ukryciu dzwonów klasztornych z kościoła św. Józefa i św. Tekli w Ciechanowie. 7 VII 1920 zmobilizowany w harcerskim oddziale ochotniczym w Warszawie, następnie 12 VII 1920 jako ochotnik wcielony do 1. Pułku Artylerii Polowej odbył ćwiczenia wojskowe przy ul. Koszykowej 59 w Warszawie. Po dwutygodniowym przygotowaniu, jako wywiadowca w 2. baterii, walczył z bolszewikami w Ossowie, a od 20 IX 1920 brał udział w zdobywania fortu w Grodnie. 4 X 1920 z nominacją bombardiera powrócił do ławy szkolnej. W 1922 odbył kurs harcerski, następnie był jednym z założycieli ZHP w Ciechanowie, urządzał przedstawienia i koncerty szkolne na cele tej organizacji. Członek wielosekcyjnego Stowarzyszenia Pomocy Koleżeńskiej (samorządu uczniowskiego) „Bratnia Pomoc” działającego przy gimnazjum, korepetytor i wydawca miesięcznika literackiego „Iskra” (1921). Student Wydziału Weterynaryjnego Uniwersytetu Warszawskiego (1924−1925). Absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (1932). Pracę doktorską pt. Rak wargi dolnej obronił na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (1938). Członek Koła Medyków Studentów Uniwersytetu Warszawskiego, Towarzystwa „Bratnia Pomoc” i Akademickiego Koła Ciechanowian.
Od 1930 mieszkaniec Wołomina przy ul. Warszawskiej 15 m. 2, od 1938 właściciel domu przy ul. Tramwajowej 12 (obecnie ul. Marszałka Józefa Piłsudskiego), w którym mieścił się jego prywatny gabinet chirurgiczny i gabinet stomatologiczny żony. Kierownik ambulatorium chirurgii w Szpitalu Dzieciątka Jezus przy ul. Wojciecha Oczki 6 i Dzieciątka Jezus przy ul. Williama Lindleya 4 w Warszawie (1932−1943). 10 IX 1939, po zbombardowaniu Wołomina ochotnik w Szpitalu Obywatelskiego Czasu Wojennego (Szpital Harcerski) w Publicznej Szkole Powszechnej nr 4 operujący własnymi instrumentami chirurgicznymi licznych rannych. Od 15 XII 1939 lekarz sanitarny, a od 1 I 1940 do 6 XI 1942 lekarz miejski i kierownik Miejskiego Ośrodka Zdrowia w Wołominie. W tym czasie rozbudował ośrodek zdrowia oraz Stację Opieki nad Matką i Dzieckiem z kuchnią dla dożywiania niemowląt (wydającą ok. 10 000 litrów mleka i mieszanek odżywczych dla ok. 600 niemowląt). Z ramienia Rady Głównej Opiekuńczej przy Ośrodku Zdrowia zorganizował (wspólnie z koleżanką z warszawskiej kliniki dr Wandą Prószyńską) i prowadził Klinikę Położniczo-Chirurgiczną pod nazwą Izba Chorych przy ul. Powstańców 3 w Wołominie (1941−1943).
Poszukiwany przez Niemców za pracę konspiracyjną i wydawanie pisma „Aktualne Wiadomości z Kraju i ze Świata”, uprzedzony schronił się w klasztorze Zgromadzenia Księży Marianów w Warszawie na Bielanach. Po zmianie nazwiska na Kowalski zamieszkał i prowadził praktykę lekarską w Kazanowie k. Radomia, gdzie również pomagał rannym partyzantom w lesie lub w szpitaliku (1943−1945). W latach 1945−1973 mieszkał z rodziną w Sławnie i z nominacji wojewody gdańskiego pełnił obowiązki dyrektora i ordynatora oddziału chirurgicznego w Szpitalu Powiatowym. Działał w ZBoWiD na tym terenie. W wieku lat 70 przeszedł na emeryturę z zachowaniem funkcji chirurga w przychodni w mieście z dostępem do sali operacyjnej w szpitalu raz w tygodniu.
W 1973 z powodu choroby powrócił do własnego domu w Wołominie, leczony w Szpitalu Klinicznym im. prof. Witolda Orłowskiego przy ul. Czerniakowskiej 231 w Warszawie.
W II Rzeczpospolitej ostatni Komendant Polskiej Organizacji Wojskowej w regionie wołomińskim.
Janina i Zygmunt Siedleccy są chrzestnymi sztandaru ofiarowanego przez społeczeństwo w 30-lecie Ochotniczej Straży Pożarnej w Wołominie (1938). Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1937).
Źródło: A. Kołodziejczyk, Zarys dziejów…, dz. cyt., s. 78; Archiwum Uniwersytetu Warszawskiego, sygn. akt WL/RP 17548; M. Siedlecka-Rybczyńska, Ziemie Odzyskane, Warszawa 2005; taż, Wspomnienia małej dziewczynki, Warszawa 2006; taż, I z kraju, i ze świata, Warszawa 2011; www.krasiniak.pl [dostęp: 12 VI 2013]; Historia, Hufiec ZHP Ciechanów, ciechanow.mazowiecka.zhp.pl [ dostęp: 16 VIII 2015]; informacje uzyskane od córki Małgorzaty Siedleckiej-Rybczyńskiej [Wołomin 6 VIII 2015]; Archiwum Urzędu Miejskiego w Wołominie, sygn. akt nr 23.
+ There are no comments
Add yours