Ur. 4 VI 1879 w majątku Kraszkowice na ziemi wieluńskiej – zm. 3 IX 1961 w Zielonce.
Architekt, wielki łowczy II Rzeczpospolitej, s. Hermana Fryderyka (1836-1889) – absolwenta Instytutu Gospodarstwa Rolniczego i Leśnego w Marymoncie pod Warszawą i Marii z d. Steinhagen (1847-1948), mąż Heleny Edwardy z d. Arkuszewskiej (1889-1966), ojciec Zofii Hanny Łossan (1912-1990). Absolwent polskiego gimnazjum Wojciecha Górskiego Gimnazjum Męskiego pw. św. – Wojciecha przy ul. Hortensji 2 w Warszawie, student Instytutu Technologicznego w Petersburgu (1 rok), absolwent Wydziału Architektury Politechniki w Karlsruhe w ówczesnej Badenii (1902) oraz studiów łowieckich przy Wydziale Leśnictwa Politechniki w Karlsruhe. Praktykę odbywał w biurze profesorów Szyszko i Wróblewskiego z Instytutu Komunikacji w Petersburgu (1902-1904), uzyskał prawa inżyniera architekta na obszar państwa rosyjskiego. Pierwszym jego dziełem jako architekta były dwie latarnie żeglugowe na jeziorach Ładoga (1903) i Onega. Latarnia na jeziorze Ładoga odegrała ważną rolę podczas blokady Leningradu, wskazywała tzw. Drogę Życia, przez którą prowadzony był transport ludzi i towarów (1941-1944).
Po powrocie do Warszawy (1904) współpracował z prof. Stefanem Szyllerem m.in. przy zabudowie Alei Róż. Projektował Szpital św. Łazarza, własną 7-piętrową kamienicę przy ul. Pięknej 11 i 11 B (dawniej ul. Piusa XI) róg Mokotowskiej, kamienice przy ul. Tamka 45, 47 i 49, przy ul. Mokotowskiej 45 oraz przy ul. Poznańskiej 16 w Warszawie, Bank Handlowy w Białymstoku, Manufakturę zwaną Fabryką Jedwabnych Pluszów Eugeniusza Beckera w Białymstoku, Fabrykę Sukna Augusta Moesa w Choroszczy, kościół katolicki w Mławie, fabrykę papieru i pałac Steinhagenów w Myszkowie, cegielnię w Zielonce k. Warszawy oraz szereg willi. Przed I wojną światową pracował przy rozbudowie twierdzy Modlin. Mieszkał w Warszawie (we własnej kamienicy) i w Zielonce, w majątku ziemskim swojej teściowej Heleny Arkuszewskiej z d. Staszewskiej, w folwarku Zosinek (nazwa pochodzi od imienia córki małżonków Knothe) przy obecnej ul. Lipowej (od 1912). Kierował tu rodzinną cegielnią „Towarzystwa Handlowo-Przemysłowego Zielonka” sp. z o.o. na terenie obecnego osiedla Wolności, która eksploatowała złoża na tzw. “Starych Glinkach” (1924-1939), leżące na terenie drugiego rodzinnego folwarku Arkuszewo.
W latach 30. XX wieku zrezygnował z pracy architekta i poświęcił się życiowej pasji – łowiectwu. Działalność łowiecką rozpoczął w czasach studenckich. Wspólnie z Janem Stolcmanem zorganizował próby polowe wyżłów w Warszawie (1900). Był m.in. przewodniczącym sekcji hodowli psa myśliwskiego oraz hodowli łosia i głuszca. 7 III 1919 został oddelegowany przez Ministerstwo Robót Publicznych i Zarząd Ziem Wschodnich do Puszczy Białowieskiej celem szukania tropów żubrzych. Fundator figury żubra z brązu wykonanego w pracowni Braci Łopieńskich w Warszawie, która została umieszczona w miejscu znalezienia rogów ostatniego żubra w Puszczy Białowieskiej.
Publicysta i członek komitetu redakcyjnego czasopisma, Łowiec Polski” (1924), autor artykułów w prasie kynologicznej, projektant honorowego odznaczenia myśliwskiego “Złom”. Konsultant ds. łowieckich w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych (1931-1939), otrzymał tytuł “Generalny Łowczy Lasów Państwowych”. Członek Prezydium Międzynarodowej Rady Łowiectwa, specjalista przy opracowywaniu jednolitych międzynarodowych wzorców jakościowej oceny trofeów myśliwskich (od 1931). specjalista w organizowaniu wystaw międzynarodowych, generalny komisarz działu polskiego na Międzynarodowej Wystawie Łowieckiej w Berlinie (1937).
Główny organizator reprezentacyjnych polowań Rządu II Rzeczypospolitej (1935, 1937), np. polowań prezydenta Ignacego Mościckiego zapalonego myśliwego. Członek Komitetu Wykonawczego Polskiego Związku Łowieckiego, zasiadał w Naczelnej Radzie Łowieckiej (okres międzywojenny). We wrześniu 1939 odniósł poważne kontuzje – przysypały go gruzy jego kamienicy w Warszawie. Podczas wojny brał udział w pracach konspiracyjnych Naczelnej Rady Łowieckiej (pierwsze tajne spotkanie członków odbyło się 24 XII 1939 w jego mieszkaniu). W czasie Powstania Warszawskiego stracił niemal cały swój dorobek, bogaty księgozbiór łowiecki i liczne trofea.
Po wojnie osiedlił się i pracował na Mazurach. Był kierownikiem Biura Technicznego Dyrekcji Lasów Państwowych w Olsztynie (1945) oraz wiceprezesem Wojewódzkiej Rady Łowieckiej i łowczym wojewódzkim. Po powrocie do Warszawy był konsultantem Naczelnej Rady Łowieckiej ds. hodowlanych (1950-1960), przewodniczącym Kapituły Odznaczeń Łowieckich (1946-1961), organizatorem Ogólnopolskiej Wystawy Trofeów Łowieckich w Poznaniu (1959). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1933, 1961), węgierską Komandoria Orderu Św. Stefana, francuskim Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej, Oficerskim Złotym Krzyżem Zasługi Ministerstwa Rolnictwa Francji oraz najwyższym odznaczeniem łowieckim – Złoty „Złom”. Honorowy członek Polskiego Związku Łowieckiego (od 1953).
Źródło: informacje uzyskane od wnuka Adana Zdzisława Łossana [Zielonka 16 X 2017): Knothe Herman, inż (1879-1961) Encyklopedia Puszczy Białowieskiej, www.encyklopedia.puszcza-białowieska.eu [dostęp: 17 X 2017], J.W. Kobylanski, Knothe Herman (1879-19611), [w:] Polski Słownik Biograficzny, L. 13, Zakład Narodowy im. Ossolińskich- Wyd. PAN, Wrocław 1967-1968, str. 134-135; Wielka Genealogia Minakowskiego, http://wieley pl. [dostęp: 17 X 2017).
