Leon Lutyk

Urodzony w 1902 r. w Feliksowie pow. Radzymińskiego, od młodzeńczego wieku bierze udział w ruchu ludowym. W 1918 roku należy do Kola Chłopskiej Młodzieży Gimnazjalnej w Warszawie i do Kółek Rolniczych swego powiatu. W tymże roku bierze udział w rozbrajaniu Niemców i oczyszczaniu Polski z okupantów. W 1920 r. walczy na froncie jako kanonier – zwiadowca artylerii. Od 1922 r. jest działaczem Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej oraz Centralnego Związku Młodzieży Wiejskiej. W 1928 r. zostaje redaktorem „Wici” i prezesem Mazowieckiego Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici” a potem kierownikiem Ogólnokrajowego Związku „Wici”.

W ruchu politycznym pracuje od 1925 r. najpierw w Stronnictwie Chłopskim, jako redaktor „Gazety Chłopskiej”, a potem w Stronnictwie Ludowym, nad którego połączeniem współpracował. Od chwili połączenia jest członkiem Rady Naczelnej Stronnictwa Ludowego. Od 1930 roku przebywa na studiach we Lwowie, kończy Politechnikę i zarazem jest czołowym działaczem organizacyjnym „Wici” i Stronnictwa Ludowego we Wschodniej i Środkowej Małopolsce. Organizuje strajki chłopskie i manifestacje polityczne. Jako działacz „Wiciowy”, a jednocześnie akademicki, walczy z faszyzmem endeckim i sanacyjnym. Endecy usuwają go z domu akademickiego za „komunizm” i obronę żydów, a sanacja pozbawia zarobków w państwowej instytucji „Polmin” za antyfaszystowską działalność.

W 1939 r. walczy jako oficer zwiadowczy dywizjonu artylerii. Wzięty do niewoli przez Niemców pod Biłgorajem, ucieka i organizuje ruch oporu chłopskiego. Z ramienia B. Ch. jest komendantem wszystkich oddziałów chłopskich do przyjmowania desantów spadochronowych. W 1944 r. wzięty na roboty przez Niemców ucieka przez front na stronę radziecką i w swojej gminie Ręczaje pow. Radzymińskiego zostaje przewodniczącym Gminnej Rady Narodowej i z ramienia tej Rady członkiem Powiatowej Rady Narodowej i Wydziału Powiatowego w Radzyminie. Organizuje w powiecie Stronnictwo Ludowe przemianowane później na PSL — zostaje prezesem powiatowym Stronnictwa. Organizuje też Samopomoc Chłopską, zostaje prezesem, gminnym i wiceprezesem powiatowym S.Ch.

Powołany jako inżynier budowlany do prac odbudowy wsi, prowadzi te prace w Spółdzielczości Budowlanej. Krajowa Konferencja Odbudowy Wsi w styczniu br. powołuje go na przewodniczącego Komitetu Odbudowy Wsi Wiejskich Organizacji Społecznych i Gospodarczych. W ciągu całego życia pracuje w ruchu ludowym jako organizator i publicysta, reprezentując w nim kierunek lewicowy i radykalny. Jest też majorem rezerwy art. W. P., którego to stopnia dosłużył się w B.Ch. Kandyduje z listy państwowej w okręgu Nr. 5 (Mińsk Mazowiecki).

“Czołowi kandydaci PSL”
Gazeta Ludowa
14.01.1947 nr 13