Źródła sukcesu

Pierwszą rzeczą jaką zrozumiał średniorolny chłop Skwara z gromady Lucynów Mały gminy Zabrodzie było to, że między jego małym gospodarstwem a potężną gospodarką całego kraju, między jego planem wyrażającym się kilkoma kwintalami zboża a wielkimi liczbami planu 6-letniego — przebiega bezpośrednia nić. Zrozumiał to już na pierwszym zebraniu gromadzkim poświęconym referatowi tow. Minca. Nie wykonać swoich zobowiązań, znaczy świadomie odmówić udziału w wielkim dziele przeobrażenia naszego kraju, więcej, proces ten opóźniać.

Antoni Skwara jeden z pierwszych wykonał wszystkie swe powinności wobec ojczyzny. Nie na długo jednak wystarczyła mu świadomość spełnionego obowiązku. Jakoś niepostrzeżenie Skwara zaczął wspólnie z członkami gromadzkiej organizacji partyjnej zastanawiać się, w jaki sposób wpłynąć na innych, przyspieszyć realizację wszystkich zobowiązań całej wsi. Zaczęło się od przypadkowych rozmów z sekretarzem organizacji partyjnej, z sołtysem. Potem Skwara zaproszony został na zebranie partyjne, aby wreszcie przyjąć wobec członków PZPR zobowiązanie pomocy w zorganizowaniu zbiorowej odstawy zboża.

Udała się zbiorowa odstawa w gromadzie Lucynów Mały. Skwara był dumny. Mniej więcej wtedy przyjęto go jako kandydata do partii. Tow. Pirog jest sekretarzem Komitetu Gminnego w Radzyminie. tow. tow. Wolski i Rusik (jeden cieśla z Wołomina, drugi awansowany na kierownika personalnego — dawny elektromonter). Są aktywistami powiatowymi, delegowanymi tam na okres trwania akcji.

— Byłem, mówi tow. Rusik, w gromadzie Cegielnia i Załubice Stare. W rozmowach z chłopami z Załubic. którzy wyróżnili się w skupie i w spłacie podatków: Słupeckim, Wyszyńskim, Ciszkowskim, Sieradzkim doszliśmy do przekonania, że należy tam zbudować grupę kandydacką. W Cegielni — kontynuował swoją relację tow. Rusik — miejscowe koło ZMP może dać partii siedmiu ZMP-owców, którzy przodowali w pracy agitacyjnej. Rozmowa trwała długo. Co uderzyło? Po pięciu tygodniach pobytu robotnicy z Wołomina poznali dokładnie klasowy przekrój gromad, nawiązali bliski, często nawet serdeczny kontakt nie tylko z członkami partii, ale — co niemniej ważne — z bezpartyjnym aktywem, który okrzepł i wyrósł w tej akcji. O nich mówiono dziś najwięcej, na nich bowiem Komitet Gminny opiera swe plany rozbudowy organizacji partyjnej.

Gruntem, na którym wyrosły osiągnięcia pow. Radzymin jest w decydującej mierze umiejętność politycznej pracy z organizacjami partyjnymi w gminach i w gromadach, mobilizowania aktywu partyjnego wokół aktualnych zadań skupu zboża, realizacji zobowiązań finansowych wsi. Komitet Powiatowy postawił przed wszystkimi organizacjami partyjnymi zadanie, aby podnosić poziom odpowiedzialności każdego członka partii za przebieg tej wielkiej kampanii, zacieśniać ich więź z masami mało- i średniorolnych chłopów.

Akcja realizacji zobowiązań spowodowała głębokie przesunięcia w świadomości mas chłopskich. Miarą tego jest fakt, że poza członkami PZPR, bardzo wielu bezpartyjnych chłopów w pow. Radzymin przedterminowo wykonało, a niejednokrotnie przekroczyło swe obowiązki wobec państwa, że w pow. Radzymin organizuje się obecnie 11 grup kandydackich w gromadach przodujących w skupie, z chłopów, którzy szczególnie wyróżnili się świadomą postawą i aktywnością. Nie pozostał tu również w tyle Powiatowy Zarząd ZMP, systematycznie kierowany przez KP Gminne Zarządy ZMP są obecnie w toku organizowania nowych 25 kół ZMP w gromadach.

Umacnianie radzymińskiej organizacji partyjnej przez przyjmowanie przodujących chłopów, łączy się nierozerwalnie z walką o oczyszczanie szeregów partyjnych z elementów przypadkowych i obcych, z elementów niejednokrotnie wrogich. W toku obecnej akcji egzekutywa KP zatwierdziła dotychczas 20 wniosków podstawowych organizacji partyjnych o wykluczenie z partii. Z PZPR usunięci zostali między innymi tacy jak Władysław Nowakowski, sekretarz prezydium GRN w Dąbrówce, nałogowy pijak i nierób; tacy jak Stanisław Kielczyk, chłop z gminy Ręcząje, kułacki poplecznik, rozbijacz zebrań gromadzkich. Wójcik z GS Zabrodzie, ostoja kumotrów, „pożeracz” deficytowych artykułów, które z reguły niemal obracał na swój osobisty użytek, ku powszechnemu oburzeniu całej gromady.

Mimo, że powiat Radzymin zwolniony został od miarek i odsypów, napływ zboża do magazynu GS nie zmniejszył się, ale przeciwnie, w ostatnich dniach nawet wzrósł. Jest to odbiciem wzrastającego nacisku olbrzymiej większości chłopów na opornych, którzy pod presją gromadzkiej opinii zmuszani są do odstawy zboża. Wykonali w ciągu ostatnich dni w gminie Radzymin swe zobowiązania: Sochacki z gromady Łosie, Kowalski ze Słupna i inni. Na początku akcji skupu twierdzili oni. że „w żaden sposób nie będą w stanie sprzedać zboża państwu”. Antoni Wnuk z gromady Wola Cygowska gminy Ręczaje do niedawna jeszcze zapewniał, że nikt go nie zmusi do wykonania planu, że jak sprzeda jeden kwintal, to aż nadto. Organizacja partyjna w gromadzie Wola Cygowska wypowiedziała mu zdecydowaną walkę. Wnukiem zainteresował się radiowęzeł, o Wnuku mówiono na każdym zebraniu gromadzkim. Do walki tej stopniowo przystąpiła cała gromada. Na jednym z ostatnich zebrań kułak wybuchnął z niehamowaną już wściekłością. Przedmiotem jego ataku stała się cała właściwie gromada.

— Gdyby nie wy — pienił się — ja byłbym spokojny.

Wystąpieniem swym spowodował istną lawinę oburzenia ze strony zebranych. Chłopi wypowiadali się jeden przez drugiego, oskarżając Wnuka o sabotowanie planu skupu tak w ubiegłym roku jak i obecnie, przypominając mu, że dwoje je go dzieci korzysta z bezpłatnej nauki w szkole średniej.

— Łoży na nie rząd, czy nie — podnosiły się głosy na sali — łoży! Wychodzi na to, że za nasze pieniądze uczą się twoje dzieci, bo ty i podatków nie chciałbyś płacić i zboże próbujesz zatrzymać. Ale to ci nie wyjdzie!

Organizacje partyjne w pow. Radzymin prowadzą zdecydowaną walkę z opornym kułactwem. W walce tej umiano pozyskać średniaka. Mówi o tym realizacja planu skupu, mówi o tym akces wielu przodujących średniaków do partii. I to właśnie w decydującej mierze zapewniło pow. Radzymin zwycięstwo w walce o zboże i podatki.

Witold Kuczyński

Trybuna Ludu
1951, R. 4, Nr 327